Dagboek: 22/07

Om 6 uur werden we gewekt door het gekrijs van aapjes.
7 uur = afspraak met gids Johan om per motorboot naar zijn 70 km verder gelegen eiland te
varen voor een bush-walk. Toen we zagen dat onze groene jongen een rifle-gun droeg bibberden we even. We konden niet meer terug. Hij stelde ons gerust en zei “geen kommernis!” Gewoon uit veiligheid omdat olifanten soms vrij agressief kunnen zijn !.
Er wordt namenlijk aan de overkant van het meer (= Zimbabwe) door stropers gejaagd op olifanten. Deze opgeschrikte dieren slaan op de vlucht en van aan de overkant zwemmen ze dan 30 à 40 km om op Mosi ( Johan zijn eiland) te verposen en te eten. Bij gevaar is er maar één manier om aan deze olifanten te ontkomen : roerloos blijven staan ! , niet roepen en niet fotograferen. In uiterste nood zou hij een wapen gebruiken, maar dit was nog nooit nodig geweest.
Nyaminyami (de riviergod van de Afrikaanse Tonga volksstam in Zambia en Zimbabwe) was met ons…!!!
Geen olifant te bespeuren, maar we zagen des te meer elanden, wildebeest, zeearenden, mieren.. .
Rond 14 uur bezochten we de plaatselijk kliniek. Raar maar waar, op zondag vertoeven er geen patiënten. De dokter woont in de buurt en vertelde ons dat malaria, ontstekingen en bronchitis de belangrijkste doodsoorzaken zijn bij kinderen. We namen een kijkje in de vrij primitieve bevallingskamer. Vrouwen baren hier hun kind (als z’r tenminste geraken) en gaan wanneer er geen complicaties optreden nog dezelfde dag naar huis. Paola en Johan ontfermden zich ook over dit project. In hun verblijf stond een collectebus. Na bespreking met de dokter kopen zij zelf het nodige materiaal aan (eventueel in Zuid-Afrika). We vonden het dan ook gepast om hier een duit in het zakje te doen.
Om 16 uur vertrokken we voor een 2 uur durende sunset-cruise. Wat een pracht !! Eilandjes,strandjes(met krokodillen),dieren,bloemen en planten .
En ja hoor, we hadden geluk…!!
Onze “dumbo’s” arriveerden op Mosi. Drie stevige mannetjes olifanten stonden ons aan de oever op te wachten . Toen ze ons (in bootje) opmerkten kwamen ze recht (door het water) op ons af. Lieve vroeg aan de gids “of we konden vertrekken”..!! Maar neen hoor, hij stelde ons gerust en vroeg om stil en roerloos te blijven zitten. Eerst probeerden deze flinke jongens nog wat meer indruk op ons te maken, maar nadat we de wijze raad opvolgden dropen ze af .
Die avond stond er versgemaakte pasta op het menu.