donderdag 16 augustus 2007
Dagboek: 02/08
Na 3 vluchten en dubbel zoveel controles arriveerden we rond 11 u in Zaventem.
De harde kern zorgden voor een warm onthaal.!
Bedankt Paul voor stand-by in België.
Bedankt Kristof voor de Blogspot.
Bedankt aan iedereen voor de sponsoring !
We hielden nog wat geld over en gaan dit voortaan spenderen aan het weeshuis.
Onze rekening Mazabu 07-07-07 blijft bestaan.
We blijven Shern zijn project op de voet volgen
Voor verdere informatie kan je altijd bij ons terecht.
Nogmaals
Thanks,thanks, thanks!
Lieve en Myriam
De harde kern zorgden voor een warm onthaal.!
Bedankt Paul voor stand-by in België.
Bedankt Kristof voor de Blogspot.
Bedankt aan iedereen voor de sponsoring !
We hielden nog wat geld over en gaan dit voortaan spenderen aan het weeshuis.
Onze rekening Mazabu 07-07-07 blijft bestaan.
We blijven Shern zijn project op de voet volgen
Voor verdere informatie kan je altijd bij ons terecht.
Nogmaals
Thanks,thanks, thanks!
Lieve en Myriam
Dagboek: 01/08
Vertrek vanuit Lusaka
Toen we de Zambiaanse bodem verlieten dachten we even ‘missie volbracht !’.
Maar……………
We vertoefden in een land vol contrasten.
Prachtige natuur, lieve mensen, uitgestrekte natuurparken. Het leven van een gemiddelde Zambiaan is echter heel wat minder fraai .
Kleine huisjes,weinig werk, malaria, aids, …Naar school gaan is voor ieder kind ‘A dream’.
Willen wij in 2012 de millenium doelstellingen halen (vb ieder kind heeft recht op onderwijs) is er in Zambia nog heel wat werk aan de winkel !
Misschien denken jullie ‘deze ganse onderneming is een druppel op een hete plaat’.
Maar wat als er geen druppel meer valt ?
We zijn er ons goed van bewust dat dit alles maar een heel kleine bijdrage was .
Evenals dit een druppel is, zo zijn er ook die duizenden vrijwilligers die over gans de wereld vanuit verschillende bewegingen hun steentje bijdragen. Zij vormen samen een stroom die vele verbeteringen en levens mogelijk maakt. Grotere organisaties hebben meer macht en oefenen druk uit op regeringen om structurele veranderingen af te dwingen .
Wereldsolidariteit, Broederlijk delen, Artsen zonder grenzen, Unicef, FAO, Aids-preventie, werelddorpen, missionarissen … zij zijn de helden van de 21 ste eeuw.
Toen we de Zambiaanse bodem verlieten dachten we even ‘missie volbracht !’.
Maar……………
We vertoefden in een land vol contrasten.
Prachtige natuur, lieve mensen, uitgestrekte natuurparken. Het leven van een gemiddelde Zambiaan is echter heel wat minder fraai .
Kleine huisjes,weinig werk, malaria, aids, …Naar school gaan is voor ieder kind ‘A dream’.
Willen wij in 2012 de millenium doelstellingen halen (vb ieder kind heeft recht op onderwijs) is er in Zambia nog heel wat werk aan de winkel !
Misschien denken jullie ‘deze ganse onderneming is een druppel op een hete plaat’.
Maar wat als er geen druppel meer valt ?
We zijn er ons goed van bewust dat dit alles maar een heel kleine bijdrage was .
Evenals dit een druppel is, zo zijn er ook die duizenden vrijwilligers die over gans de wereld vanuit verschillende bewegingen hun steentje bijdragen. Zij vormen samen een stroom die vele verbeteringen en levens mogelijk maakt. Grotere organisaties hebben meer macht en oefenen druk uit op regeringen om structurele veranderingen af te dwingen .
Wereldsolidariteit, Broederlijk delen, Artsen zonder grenzen, Unicef, FAO, Aids-preventie, werelddorpen, missionarissen … zij zijn de helden van de 21 ste eeuw.
Dagboek: 31/07
Om 9u werd er een taxi verwacht. 10u… geen taxi te bespeuren. De huisbaas bracht ons dan maar per jeep naar de busstop. Om 10u30 namen we de bus naar Lusaka (150km ver).
Voor het laatste verblijf (1 nacht) permitteerden we ons nu toch eens een beetje meer luxe: een lodge met zwembad. Wat een zalige rustdag en lekker genieten van nietsdoen…
Om te zwemmen was het spijtig genoeg te koud maar we genoten van de prachtige tuin.
Voor het laatste verblijf (1 nacht) permitteerden we ons nu toch eens een beetje meer luxe: een lodge met zwembad. Wat een zalige rustdag en lekker genieten van nietsdoen…
Om te zwemmen was het spijtig genoeg te koud maar we genoten van de prachtige tuin.
Dagboek: 30/07
Vanaf 8 u laat Lieve nogmaals vlechtjes leggen. Aankopen doen in de plaatselijke supermarkt want deze namiddag houden we een drink (+ hapje) voor alle leerkrachten. Na een speech van Lieve en de secretaris van de school kon onze kleine afscheidsreceptie beginnen.
Het viel op dat geen enkele leerkracht alcohol dronk. Zambianen zijn dol op koekjes en chips. Meestal kunnen zij zich dit niet aanschaffen (te duur) en het was dan ook een reuze-kans voor hen om koekjes en chips in allerlei kleuren en geuren te proeven. ’s Avonds trakteerden wij ons gastgezin op een “belgisch”etentje. T- bone steak met een zelfgemaakte pepersaus (Lieve) voorzien van patatjes en rauwe groentjes. Ze lieten het zich smaken en vonden het geweldig (zo’n pepersaus hadden ze nog nooit geproefd).
Het viel op dat geen enkele leerkracht alcohol dronk. Zambianen zijn dol op koekjes en chips. Meestal kunnen zij zich dit niet aanschaffen (te duur) en het was dan ook een reuze-kans voor hen om koekjes en chips in allerlei kleuren en geuren te proeven. ’s Avonds trakteerden wij ons gastgezin op een “belgisch”etentje. T- bone steak met een zelfgemaakte pepersaus (Lieve) voorzien van patatjes en rauwe groentjes. Ze lieten het zich smaken en vonden het geweldig (zo’n pepersaus hadden ze nog nooit geproefd).
Dagboek: 29/07
Om 9 u afspraak bij Shern. Een drie uur durende viering van de Bible Gospel Church of Africa was ons deel. Shern en zijn vrouw zijn heel actief in deze groep. Hij is een voorganger en zij leidt heel wat activiteiten, o.a. dans, zang en een vrouwenbeweging. Wij konden onze ogen niet geloven, wat een uitbundigheid !!.
¾ van de viering bestaat uit zingen en dansen. De bijbellezing (thema:”To cross over” werd in ’t lang en ‘t breed verwoord. Op een bepaald moment kwamen mensen spontaan vooraan staan om te getuigen van hun geloof. Ze vertelden over alledaagse dingen en hoe God en Jezus hen steunden. Als dank voor de 3 maand durende stage van een priester in opleiding werden er geschenken overhandigd : (1/2 zak of 10 kg) maïsmeel, een kostuum, een stuk stof. Met de schaal rond gaan kennen ze hier niet. Wel werd er vooraan een mandje gezet voor vrije giften . Na ongeveer 2 uur nodigde de priester zijn gelovigen uit om (indien nodig) vooraan te komen om te bidden, te biechten of te vragen om vergeving. Ondertussen zongen de andere mensen enkele gezangen en spraken de priesters individueel met hen.
Ze legden hun hand op het hoofd van de persoon, spraken gebeden uit (begonnen soms zelfs te roepen). De gelovige werd omringd door 1 of 2 mensen die al biddend de eerste bijstaan. Af en toe moesten ze hem/haar ondersteunen en vasthouden wanneer hij/zij volledig in trance geraakte of bijna flauw viel. Sommigen lagen zelfs op de grond, maar na ongeveer 15 minuten konden de 14 personen opgelucht terug naar hun plaats.
Na deze indrukwekkende mis overhandigden we de eigenaar van het weeshuis onze meegebrachte apotheek + koortsthermometer, kleding, zeep, shampoo,…
Moe maar na een zeer intense beleving keerden we hongerig huiswaarts.
De visie , het project en de inzet van Shern is ons wel zeer positief bijgebleven . Bovendien is dit opzet uniek doordat het een Zambiaan is, zelf als wees opgegroeid en die beter dan welke blanke ook zijn mensen kan helpen en begrijpen . Daarom vonden we het uiterst gepast om hem eveneens te steunen. We besloten dan ook bij te dragen voor het opstarten van zijn project. Het stuk land van water en elektriciteit voorzien stonden als eerste op zijn lijst.
Met onze steun kon hij toch reeds starten met het boren van een waterput. Nog nooit zagen we zo’n dankbaar en gelukkig man. Hij dankte ons op zijn beide knieën ! Het werk dat hij reeds verrichtte is werkelijk prachtig en er zijn gewoon geen woorden voor voor het jonge echtpaar(30 j),die zomaar 14 wezen als hun eigen kinderen opvoeden.. Chapeau !
Rond 20u werden we thuis verrast door Shern en Tahibita. Zij kwamen even langs om ons nog maar es te bedanken ; hij had voor Lieve een houten schildpad bij(met een kleintje op de rug). Hij vertelde ons dat dit dier symbool staat voor zijn project. Traag en langzaam gaat de schildpad vooruit, maar hij is vastberaden en gaat recht op zijn doel af.
Myriam kreeg een mooi houten beeld met 2 giraffen. Een giraf kan, zo zei hij, wanneer er beneden op de grond geen voedsel meer is, toch overleven door de hoogste twijgjes te eten(waar niemand bij kan). Het was een dag om nooit te vergeten!
¾ van de viering bestaat uit zingen en dansen. De bijbellezing (thema:”To cross over” werd in ’t lang en ‘t breed verwoord. Op een bepaald moment kwamen mensen spontaan vooraan staan om te getuigen van hun geloof. Ze vertelden over alledaagse dingen en hoe God en Jezus hen steunden. Als dank voor de 3 maand durende stage van een priester in opleiding werden er geschenken overhandigd : (1/2 zak of 10 kg) maïsmeel, een kostuum, een stuk stof. Met de schaal rond gaan kennen ze hier niet. Wel werd er vooraan een mandje gezet voor vrije giften . Na ongeveer 2 uur nodigde de priester zijn gelovigen uit om (indien nodig) vooraan te komen om te bidden, te biechten of te vragen om vergeving. Ondertussen zongen de andere mensen enkele gezangen en spraken de priesters individueel met hen.
Ze legden hun hand op het hoofd van de persoon, spraken gebeden uit (begonnen soms zelfs te roepen). De gelovige werd omringd door 1 of 2 mensen die al biddend de eerste bijstaan. Af en toe moesten ze hem/haar ondersteunen en vasthouden wanneer hij/zij volledig in trance geraakte of bijna flauw viel. Sommigen lagen zelfs op de grond, maar na ongeveer 15 minuten konden de 14 personen opgelucht terug naar hun plaats.
Na deze indrukwekkende mis overhandigden we de eigenaar van het weeshuis onze meegebrachte apotheek + koortsthermometer, kleding, zeep, shampoo,…
Moe maar na een zeer intense beleving keerden we hongerig huiswaarts.
De visie , het project en de inzet van Shern is ons wel zeer positief bijgebleven . Bovendien is dit opzet uniek doordat het een Zambiaan is, zelf als wees opgegroeid en die beter dan welke blanke ook zijn mensen kan helpen en begrijpen . Daarom vonden we het uiterst gepast om hem eveneens te steunen. We besloten dan ook bij te dragen voor het opstarten van zijn project. Het stuk land van water en elektriciteit voorzien stonden als eerste op zijn lijst.
Met onze steun kon hij toch reeds starten met het boren van een waterput. Nog nooit zagen we zo’n dankbaar en gelukkig man. Hij dankte ons op zijn beide knieën ! Het werk dat hij reeds verrichtte is werkelijk prachtig en er zijn gewoon geen woorden voor voor het jonge echtpaar(30 j),die zomaar 14 wezen als hun eigen kinderen opvoeden.. Chapeau !
Rond 20u werden we thuis verrast door Shern en Tahibita. Zij kwamen even langs om ons nog maar es te bedanken ; hij had voor Lieve een houten schildpad bij(met een kleintje op de rug). Hij vertelde ons dat dit dier symbool staat voor zijn project. Traag en langzaam gaat de schildpad vooruit, maar hij is vastberaden en gaat recht op zijn doel af.
Myriam kreeg een mooi houten beeld met 2 giraffen. Een giraf kan, zo zei hij, wanneer er beneden op de grond geen voedsel meer is, toch overleven door de hoogste twijgjes te eten(waar niemand bij kan). Het was een dag om nooit te vergeten!
Dagboek: 28/07
Even wat langer slapen en een rustpauze inlassen. Wat lezen in de tuin en uiteraard genieten van de zon. ’s Avonds “birthday- party” voor Rosanne! Lekker barbecuen en gezellig feesten tot in de late uurtjes.
Dagboek: 27/07
Afspraak met de klusjesman van de school. Met de afmetingen voor 4 deuren trokken we naar een plaatselijke bouwmarkt. We kochten 4 deuren, 4 kaders, deurklinken, schroeven, scharnieren en cement voor ongeveer 300 euro. Dit weekend zou alles geplaatst worden. We wachten vol ongeduld op het resultaat.
s’ Avonds verjaardagsfeestje van Rosanne (16 jaar). Dochter van de eigenaar van het guest-house. Twee grote taarten werden er gebakken en versierd met blauwe boterroom. Ook zoete koekjes en chips stonden op de tafel. Na het zingen van “Happy birthday.”werd de taart aangesneden. Ze was lekker maar oh wee! De boterroom lag wat zwaar op de maag !
s’ Avonds verjaardagsfeestje van Rosanne (16 jaar). Dochter van de eigenaar van het guest-house. Twee grote taarten werden er gebakken en versierd met blauwe boterroom. Ook zoete koekjes en chips stonden op de tafel. Na het zingen van “Happy birthday.”werd de taart aangesneden. Ze was lekker maar oh wee! De boterroom lag wat zwaar op de maag !
Dagboek: 26/07
We trokken met Shern (stichter van het weeshuis) 20 km buiten het stadscentrum naar een stuk grond van ongeveer 6.ha groot.
Dit land was hem geschonken door een weldoener die Shern wou steunen in zijn onbaatzuchtige droom om voor de wezen een thuis en toekomst te bieden . Hij kreeg vandaag net de toelating om er op te bouwen.
Op de achterkant van een affiche tekende onze vriend zijn plan, ‘His dream’.
Shern heeft wel een realistische en toch fantastische visie op zijn project. Eerst en vooral wil hij dit stuk land voorzien van water, elektriciteit en er dan een school voor wezen bouwen. (= gratis onderwijs, hetgeen nu niet bestaat). Daarna wil hij er een boerderijtje bijbouwen met varkens, kippen en koeien.
Met het kweken en verkoop van de dieren kan hij aldus de financiële middelen verzamelen om zijn leerkrachten betalen.. De derde fase bestaat uit het bouwen van een eigen huis (eerst het huidige huis verkopen) om constant daar aanwezig te kunnen zijn. Voorlopig zullen de wezen bij hem inwonen (zoals nu ook het geval is) maar nadien is het de bedoeling dat er in de vierde fase kleine huizen worden gebouwd waar steeds 3 à 4 wezen kunnen wonen samen met vrijwillige alleenstaanden, kinderloze gezinnen of weduwen. Alzo kunnen de kinderen dan ook leren leven in een dagelijks gezinspatroon met eigen verantwoordelijkheden . Vervolgens moeten de velden bewerkt worden (maïs en groenten) om in eigen behoeften te voorzien en om eventueel het overtollige te verkopen. De jongeren die het te moeilijk hebben op school kunnen zich dan toeleggen op de boerderij.
Nadien volgt de bouw van een kapel en de aanleg van sportvelden (volley, basket, voetbal, badminton) enz... De droom kan niet op….
Het was reeds donker (18.15 u) toen we in the middle of nowhere hier stonden te wachten op het busje dat maar niet kwam. Een vriendelijke Zambiaan met Jeep pikte ons alle 5 op. Gezeten tussen zijn tomaten en houtskool reden we in volle bewondering de prachtige sterrenhemel voorbij .
Iedereen weet natuurlijk dat bouwen geld kost. Ik dacht zo( misschien je weet maar nooit) kunnen we via Eternit (sponsoring..gunstprijs...) daken(golfplaten..) leveren ?
Eternit heeft zeker vestigingen in Afrika. Alle suggesties en contacten zijn welkom.
Voor meer informatie over dit “droom”project kan je altijd bij ons terecht.
Shern heeft echter ook een lange termijnvisie op gans de problematiek van wezen in Zambia en dus ook in Afrika.
Hij trekt naar steden en dorpen, houdt radio- en tv-toespraken en neemt het voortdurend op voor hen en hun toekomst. Twee jaar geleden stond iedereen (bevolking en politiekers) heel sceptisch tegenover zijn plan. Nu groeit er stilaan een vertrouwen in hem en krijgt hij van verschillende instanties (provincie,politie,ministerie) gehoor (maar spijtig genoeg niet de fondsen.). Zelfs de minister van volksgezondheid bracht een bezoek aan zijn weeshuis en loofde hem voor zijn inzet.
Dit land was hem geschonken door een weldoener die Shern wou steunen in zijn onbaatzuchtige droom om voor de wezen een thuis en toekomst te bieden . Hij kreeg vandaag net de toelating om er op te bouwen.
Op de achterkant van een affiche tekende onze vriend zijn plan, ‘His dream’.
Shern heeft wel een realistische en toch fantastische visie op zijn project. Eerst en vooral wil hij dit stuk land voorzien van water, elektriciteit en er dan een school voor wezen bouwen. (= gratis onderwijs, hetgeen nu niet bestaat). Daarna wil hij er een boerderijtje bijbouwen met varkens, kippen en koeien.
Met het kweken en verkoop van de dieren kan hij aldus de financiële middelen verzamelen om zijn leerkrachten betalen.. De derde fase bestaat uit het bouwen van een eigen huis (eerst het huidige huis verkopen) om constant daar aanwezig te kunnen zijn. Voorlopig zullen de wezen bij hem inwonen (zoals nu ook het geval is) maar nadien is het de bedoeling dat er in de vierde fase kleine huizen worden gebouwd waar steeds 3 à 4 wezen kunnen wonen samen met vrijwillige alleenstaanden, kinderloze gezinnen of weduwen. Alzo kunnen de kinderen dan ook leren leven in een dagelijks gezinspatroon met eigen verantwoordelijkheden . Vervolgens moeten de velden bewerkt worden (maïs en groenten) om in eigen behoeften te voorzien en om eventueel het overtollige te verkopen. De jongeren die het te moeilijk hebben op school kunnen zich dan toeleggen op de boerderij.
Nadien volgt de bouw van een kapel en de aanleg van sportvelden (volley, basket, voetbal, badminton) enz... De droom kan niet op….
Het was reeds donker (18.15 u) toen we in the middle of nowhere hier stonden te wachten op het busje dat maar niet kwam. Een vriendelijke Zambiaan met Jeep pikte ons alle 5 op. Gezeten tussen zijn tomaten en houtskool reden we in volle bewondering de prachtige sterrenhemel voorbij .
Iedereen weet natuurlijk dat bouwen geld kost. Ik dacht zo( misschien je weet maar nooit) kunnen we via Eternit (sponsoring..gunstprijs...) daken(golfplaten..) leveren ?
Eternit heeft zeker vestigingen in Afrika. Alle suggesties en contacten zijn welkom.
Voor meer informatie over dit “droom”project kan je altijd bij ons terecht.
Shern heeft echter ook een lange termijnvisie op gans de problematiek van wezen in Zambia en dus ook in Afrika.
Hij trekt naar steden en dorpen, houdt radio- en tv-toespraken en neemt het voortdurend op voor hen en hun toekomst. Twee jaar geleden stond iedereen (bevolking en politiekers) heel sceptisch tegenover zijn plan. Nu groeit er stilaan een vertrouwen in hem en krijgt hij van verschillende instanties (provincie,politie,ministerie) gehoor (maar spijtig genoeg niet de fondsen.). Zelfs de minister van volksgezondheid bracht een bezoek aan zijn weeshuis en loofde hem voor zijn inzet.
Dagboek: 25/07
Even vlug naar school want morgen is het de laatste schooldag.
Daarna per taxi naar het ziekenhuis van de Sugar Company voor een malariatest. Het werd een omslachtige procedure. Eerst op een bureautje een inschrijvingskaart kopen (ongeveer 18 euro), vervolgens naar de wachtzaal van de dokter, en vermits deze niet aanwezig was dan maar naar de hoofdverpleger. Na 14 wachtenden voor ons konden we eindelijk ons geval uitleggen : Lieve ( hoofdpijn en braken). We wilden safe spelen en vroegen allebei om een test. Na een stevige prik, bloedafname en labo-test bleek alles OK.
Het ziekenhuis van de Sugar Cain is vrij goed uitgerust. Werknemers van de company (plantage en fabriek) kunnen er gratis terecht. Ze hebben zelfs een klein hospitaal. De meeste patiënten die we zagen hebben meestal aids of malaria. Het voelde echt eng aan te weten dat in de wachtzaal 50 % vrij ernstig ziek was. Zoals Johan vertelde sterven hier heel wat mensen onder het mom van bronchitis, ontstekingen…. Maar de grote killer blijft ‘aids’. In de zuidelijke provincies (waar wij vertoefden) ligt het percentage nog hoger. Een man mag hier gerust zonder problemen tussen de 2 à 10 vrouwen huwen. Als je weet dat elke vrouw gemiddeld 4 kinderen baart, kun je je voorstellen wat een besmetting teweeg brengt .. !!
Tijdens gans ons verblijf zagen we enorm veel campagnes rond aids. Grote reclameborden op straat, verschillende artikels in kranten . In elk dorp zie je wel vrijwilligers (meestal buitenlanders) door de straten trekken met posters, folders en condooms . Straathoekwerkers proberen door gesprekken vooral de jeugd (de toekomst) te sensibiliseren .
Shern voorspelt voor de komende 20 jaren nog meer wezen !
Toch heeft deze cultuur ook heel wat positieve kanten . Zambianen zijn een warm, hartelijk en eerlijk volk. Bestolen worden is hier vrij onbestaand (enkel in de grootstad) De dagelijkse tijd en rust die zij hebben is voor ons alleen maar denkbaar tijdens de vakantie. Zoals een taxi-chauffeur zei “Ik werk om vrouw(en) en kinderen eten,onderwijs en kleding te kunnen geven”. Toen ik vroeg of een vrouw ook meerdere mannen mag huwen lachtte hij en antwoordde “Het is de plicht van de man om iedereen te onderhouden “.
Maar .. de realiteit leerde ons dat het meestal de vrouwen zijn die hier het meeste en het
zwaarste werk verrichten. Zij doen het huishouden, baren kinderen, zogen gedurende meer dan één jaar hun baby’s, halen water, sjouwen meel, runnen een handeltje of verkopen van alles langs de weg . Van het sterke geslacht gesproken!!!
In de namiddag deelden we op school de scoubidoes uit. Deze werden opgezet en half gemaakt door de leerlingen van De Kei. Het werd een kleurrijk en amusant schouwspel. Niemand had ooit zulke fluo-draden gezien . Dankuwel juf Christel P en Keitjes.
Daarna per taxi naar het ziekenhuis van de Sugar Company voor een malariatest. Het werd een omslachtige procedure. Eerst op een bureautje een inschrijvingskaart kopen (ongeveer 18 euro), vervolgens naar de wachtzaal van de dokter, en vermits deze niet aanwezig was dan maar naar de hoofdverpleger. Na 14 wachtenden voor ons konden we eindelijk ons geval uitleggen : Lieve ( hoofdpijn en braken). We wilden safe spelen en vroegen allebei om een test. Na een stevige prik, bloedafname en labo-test bleek alles OK.
Het ziekenhuis van de Sugar Cain is vrij goed uitgerust. Werknemers van de company (plantage en fabriek) kunnen er gratis terecht. Ze hebben zelfs een klein hospitaal. De meeste patiënten die we zagen hebben meestal aids of malaria. Het voelde echt eng aan te weten dat in de wachtzaal 50 % vrij ernstig ziek was. Zoals Johan vertelde sterven hier heel wat mensen onder het mom van bronchitis, ontstekingen…. Maar de grote killer blijft ‘aids’. In de zuidelijke provincies (waar wij vertoefden) ligt het percentage nog hoger. Een man mag hier gerust zonder problemen tussen de 2 à 10 vrouwen huwen. Als je weet dat elke vrouw gemiddeld 4 kinderen baart, kun je je voorstellen wat een besmetting teweeg brengt .. !!
Tijdens gans ons verblijf zagen we enorm veel campagnes rond aids. Grote reclameborden op straat, verschillende artikels in kranten . In elk dorp zie je wel vrijwilligers (meestal buitenlanders) door de straten trekken met posters, folders en condooms . Straathoekwerkers proberen door gesprekken vooral de jeugd (de toekomst) te sensibiliseren .
Shern voorspelt voor de komende 20 jaren nog meer wezen !
Toch heeft deze cultuur ook heel wat positieve kanten . Zambianen zijn een warm, hartelijk en eerlijk volk. Bestolen worden is hier vrij onbestaand (enkel in de grootstad) De dagelijkse tijd en rust die zij hebben is voor ons alleen maar denkbaar tijdens de vakantie. Zoals een taxi-chauffeur zei “Ik werk om vrouw(en) en kinderen eten,onderwijs en kleding te kunnen geven”. Toen ik vroeg of een vrouw ook meerdere mannen mag huwen lachtte hij en antwoordde “Het is de plicht van de man om iedereen te onderhouden “.
Maar .. de realiteit leerde ons dat het meestal de vrouwen zijn die hier het meeste en het
zwaarste werk verrichten. Zij doen het huishouden, baren kinderen, zogen gedurende meer dan één jaar hun baby’s, halen water, sjouwen meel, runnen een handeltje of verkopen van alles langs de weg . Van het sterke geslacht gesproken!!!
In de namiddag deelden we op school de scoubidoes uit. Deze werden opgezet en half gemaakt door de leerlingen van De Kei. Het werd een kleurrijk en amusant schouwspel. Niemand had ooit zulke fluo-draden gezien . Dankuwel juf Christel P en Keitjes.
Dagboek: 24/07
Per taxi nu naar Choma (150 km)
Onderweg had zich s’nachtsw rond 01.30 u een auto-ongeluk voorgedaan. Toen we daar rond 10.30 u passeerden lagen de twee inzittenden nog steeds ter plaatse. Hun auto was over kop gegaan en in de wegberm beland . Waarschijnlijk reden de twee boys te snel en droegen ze geen gordel. Ze kloegen over hoofdpijn en hadden wonden in het aangezicht. We brachten wat water om te drinken, trokken onze “gloves” aan, ontsmetten het aangezicht en gaven een pijnstiller. Toen we wegreden daagde net de politie op..! Rond 17 uur arriveerden we per bus veilig en wel in our second home Mazabuka (200 km verder).
Onderweg had zich s’nachtsw rond 01.30 u een auto-ongeluk voorgedaan. Toen we daar rond 10.30 u passeerden lagen de twee inzittenden nog steeds ter plaatse. Hun auto was over kop gegaan en in de wegberm beland . Waarschijnlijk reden de twee boys te snel en droegen ze geen gordel. Ze kloegen over hoofdpijn en hadden wonden in het aangezicht. We brachten wat water om te drinken, trokken onze “gloves” aan, ontsmetten het aangezicht en gaven een pijnstiller. Toen we wegreden daagde net de politie op..! Rond 17 uur arriveerden we per bus veilig en wel in our second home Mazabuka (200 km verder).
Dagboek: 23/07
’s Nachts voelde Lieve zich niet zo goed en moest verschillende keren braken .
We besloten dan maar er een extra dagje van te maken en nog een rustpauze in te lassen.
We besloten dan maar er een extra dagje van te maken en nog een rustpauze in te lassen.
Dagboek: 22/07
Om 6 uur werden we gewekt door het gekrijs van aapjes.
7 uur = afspraak met gids Johan om per motorboot naar zijn 70 km verder gelegen eiland te
varen voor een bush-walk. Toen we zagen dat onze groene jongen een rifle-gun droeg bibberden we even. We konden niet meer terug. Hij stelde ons gerust en zei “geen kommernis!” Gewoon uit veiligheid omdat olifanten soms vrij agressief kunnen zijn !.
Er wordt namenlijk aan de overkant van het meer (= Zimbabwe) door stropers gejaagd op olifanten. Deze opgeschrikte dieren slaan op de vlucht en van aan de overkant zwemmen ze dan 30 à 40 km om op Mosi ( Johan zijn eiland) te verposen en te eten. Bij gevaar is er maar één manier om aan deze olifanten te ontkomen : roerloos blijven staan ! , niet roepen en niet fotograferen. In uiterste nood zou hij een wapen gebruiken, maar dit was nog nooit nodig geweest.
Nyaminyami (de riviergod van de Afrikaanse Tonga volksstam in Zambia en Zimbabwe) was met ons…!!!
Geen olifant te bespeuren, maar we zagen des te meer elanden, wildebeest, zeearenden, mieren.. .
Rond 14 uur bezochten we de plaatselijk kliniek. Raar maar waar, op zondag vertoeven er geen patiënten. De dokter woont in de buurt en vertelde ons dat malaria, ontstekingen en bronchitis de belangrijkste doodsoorzaken zijn bij kinderen. We namen een kijkje in de vrij primitieve bevallingskamer. Vrouwen baren hier hun kind (als z’r tenminste geraken) en gaan wanneer er geen complicaties optreden nog dezelfde dag naar huis. Paola en Johan ontfermden zich ook over dit project. In hun verblijf stond een collectebus. Na bespreking met de dokter kopen zij zelf het nodige materiaal aan (eventueel in Zuid-Afrika). We vonden het dan ook gepast om hier een duit in het zakje te doen.
Om 16 uur vertrokken we voor een 2 uur durende sunset-cruise. Wat een pracht !! Eilandjes,strandjes(met krokodillen),dieren,bloemen en planten .
En ja hoor, we hadden geluk…!!
Onze “dumbo’s” arriveerden op Mosi. Drie stevige mannetjes olifanten stonden ons aan de oever op te wachten . Toen ze ons (in bootje) opmerkten kwamen ze recht (door het water) op ons af. Lieve vroeg aan de gids “of we konden vertrekken”..!! Maar neen hoor, hij stelde ons gerust en vroeg om stil en roerloos te blijven zitten. Eerst probeerden deze flinke jongens nog wat meer indruk op ons te maken, maar nadat we de wijze raad opvolgden dropen ze af .
Die avond stond er versgemaakte pasta op het menu.
7 uur = afspraak met gids Johan om per motorboot naar zijn 70 km verder gelegen eiland te
varen voor een bush-walk. Toen we zagen dat onze groene jongen een rifle-gun droeg bibberden we even. We konden niet meer terug. Hij stelde ons gerust en zei “geen kommernis!” Gewoon uit veiligheid omdat olifanten soms vrij agressief kunnen zijn !.
Er wordt namenlijk aan de overkant van het meer (= Zimbabwe) door stropers gejaagd op olifanten. Deze opgeschrikte dieren slaan op de vlucht en van aan de overkant zwemmen ze dan 30 à 40 km om op Mosi ( Johan zijn eiland) te verposen en te eten. Bij gevaar is er maar één manier om aan deze olifanten te ontkomen : roerloos blijven staan ! , niet roepen en niet fotograferen. In uiterste nood zou hij een wapen gebruiken, maar dit was nog nooit nodig geweest.
Nyaminyami (de riviergod van de Afrikaanse Tonga volksstam in Zambia en Zimbabwe) was met ons…!!!
Geen olifant te bespeuren, maar we zagen des te meer elanden, wildebeest, zeearenden, mieren.. .
Rond 14 uur bezochten we de plaatselijk kliniek. Raar maar waar, op zondag vertoeven er geen patiënten. De dokter woont in de buurt en vertelde ons dat malaria, ontstekingen en bronchitis de belangrijkste doodsoorzaken zijn bij kinderen. We namen een kijkje in de vrij primitieve bevallingskamer. Vrouwen baren hier hun kind (als z’r tenminste geraken) en gaan wanneer er geen complicaties optreden nog dezelfde dag naar huis. Paola en Johan ontfermden zich ook over dit project. In hun verblijf stond een collectebus. Na bespreking met de dokter kopen zij zelf het nodige materiaal aan (eventueel in Zuid-Afrika). We vonden het dan ook gepast om hier een duit in het zakje te doen.
Om 16 uur vertrokken we voor een 2 uur durende sunset-cruise. Wat een pracht !! Eilandjes,strandjes(met krokodillen),dieren,bloemen en planten .
En ja hoor, we hadden geluk…!!
Onze “dumbo’s” arriveerden op Mosi. Drie stevige mannetjes olifanten stonden ons aan de oever op te wachten . Toen ze ons (in bootje) opmerkten kwamen ze recht (door het water) op ons af. Lieve vroeg aan de gids “of we konden vertrekken”..!! Maar neen hoor, hij stelde ons gerust en vroeg om stil en roerloos te blijven zitten. Eerst probeerden deze flinke jongens nog wat meer indruk op ons te maken, maar nadat we de wijze raad opvolgden dropen ze af .
Die avond stond er versgemaakte pasta op het menu.
Dagboek: 21/07
Bij het krieken van de dag werden we aangenaam verrast door de wondermooie omgeving. Het verblijf is gebouwd in de vorm van een Afrikaans dorp met zicht op het meer. We ontbeten onder de bomen en werden verwelkomd door Paola(een Venetiaanse) en Johan( een groene jager uit Zuid-Afrika) de eigenaars van ‘The Club-house’.
In de namiddag bezochten we de krokodillenboerderij (de grootste in Afrika). Deze dieren worden op een legale manier gekweekt voor consumptie (vlees en huid) . Tot het 2 de levensjaar worden deze zeer intensief verzorgd en bewaakt. Nadien vertoeven ze in een soort natuurpark waar ze enkele jaren een zalig leven leiden. In de vijvers is er voldoende vis voor duizenden krokodillen. Krokodillenvlees is echt wel lekker. De smaak ligt tussen kip en vis.
Myriam belde met Paul. Ze feliciteerden elkaar met hun jubileum. Paul dronk een glas champagne maar ik hield het bij een Amarula.
We genoten ’s avonds van ons diner bij kaarslicht(olielamp).
In de namiddag bezochten we de krokodillenboerderij (de grootste in Afrika). Deze dieren worden op een legale manier gekweekt voor consumptie (vlees en huid) . Tot het 2 de levensjaar worden deze zeer intensief verzorgd en bewaakt. Nadien vertoeven ze in een soort natuurpark waar ze enkele jaren een zalig leven leiden. In de vijvers is er voldoende vis voor duizenden krokodillen. Krokodillenvlees is echt wel lekker. De smaak ligt tussen kip en vis.
Myriam belde met Paul. Ze feliciteerden elkaar met hun jubileum. Paul dronk een glas champagne maar ik hield het bij een Amarula.
We genoten ’s avonds van ons diner bij kaarslicht(olielamp).
Dagboek: 20/07
Bij het ochtendgloren buiten ontbijten en om 9 uur de “big bus” op tot Choma (250 km verder). Deze bus is echt comfortabel en je dient dan ook op voorhand een plaats te reserveren.
Om 13 uur aangekomen in Choma ontmoetten we 3 Vlaamse meisjes die voor 3 weken met de tent doorheen Zambia trokken.
En TOEN BEGON ONS AFRIKAANS AVONTUUR….!!!!!
De bus die ons tot de volgende stad zou brengen (Maamba 80 km) vertrok rond 13 uur. Maar……. vermits dit voertuig!?..nog niet vol zat moesten we nog 2 uur wachten . We vertoefden samen met 15 mensen, haan, airco panelen, matras, fiets, maïsmeel, houtskool in een wrak iets groter dan een VW-busje. Met onze lange opgetrokken benen zaten we ongeveer 4 uur als sardienen in een blik. Maar we genoten wel van het prachtige berglandschap !!
Toen we in Maamba aankwamen was het pikkedonker en nu pas begon onze lijdensweg.
We wachtten alweer tot de blikkendoos vol zat en toen reden we van N naar Z en van W naar O door de stad om iemand af te zetten of op te halen, wat te eten of te drinken. 30 km lang vlogen we over hobbelige zandwegen. Af en toe werd er even gestopt om het linkerachterwiel wat aan te draaien !?! Om 23u bereikten we dan Lake Kariba. Twee medepassagiers begeleidden ons naar ons guest-house. In de schemer van het maanlicht zag ik (Myriam) plots iets blinkend over de weg kruipen. Het was een slang. Iedereen liet zijn bagage vallen, schreeuwde luid en liep weg. Achteraf bleek het om een kleine (?) niet giftige soort te gaan. De black-mamba en piton
daarentegen zijn groter en zeer giftig. Gelukkig vertoeven deze niet zo veel in de bewoonde
delen. We aten nog een lekkere warme maaltijd (de meid had op ons gewacht) en kropen om middernacht uitgeput in onze “dorm” (=een slaapplaats voor 4,6 à 8 gasten) in ons bedje.
Om 13 uur aangekomen in Choma ontmoetten we 3 Vlaamse meisjes die voor 3 weken met de tent doorheen Zambia trokken.
En TOEN BEGON ONS AFRIKAANS AVONTUUR….!!!!!
De bus die ons tot de volgende stad zou brengen (Maamba 80 km) vertrok rond 13 uur. Maar……. vermits dit voertuig!?..nog niet vol zat moesten we nog 2 uur wachten . We vertoefden samen met 15 mensen, haan, airco panelen, matras, fiets, maïsmeel, houtskool in een wrak iets groter dan een VW-busje. Met onze lange opgetrokken benen zaten we ongeveer 4 uur als sardienen in een blik. Maar we genoten wel van het prachtige berglandschap !!
Toen we in Maamba aankwamen was het pikkedonker en nu pas begon onze lijdensweg.
We wachtten alweer tot de blikkendoos vol zat en toen reden we van N naar Z en van W naar O door de stad om iemand af te zetten of op te halen, wat te eten of te drinken. 30 km lang vlogen we over hobbelige zandwegen. Af en toe werd er even gestopt om het linkerachterwiel wat aan te draaien !?! Om 23u bereikten we dan Lake Kariba. Twee medepassagiers begeleidden ons naar ons guest-house. In de schemer van het maanlicht zag ik (Myriam) plots iets blinkend over de weg kruipen. Het was een slang. Iedereen liet zijn bagage vallen, schreeuwde luid en liep weg. Achteraf bleek het om een kleine (?) niet giftige soort te gaan. De black-mamba en piton
daarentegen zijn groter en zeer giftig. Gelukkig vertoeven deze niet zo veel in de bewoonde
delen. We aten nog een lekkere warme maaltijd (de meid had op ons gewacht) en kropen om middernacht uitgeput in onze “dorm” (=een slaapplaats voor 4,6 à 8 gasten) in ons bedje.
Dagboek: 19/07
Tijdens het ontbijt ontmoetten we een Zambiaan die voor zaken “in den bouw” naar Botswana kwam. Het gaat dit land blijkbaar economisch voor de wind. We zagen betere woningen, straten ( met verlichting). Het is hier ook veel goedkoper om te komen winkelen. Vandaar dat er dagelijks heel wat Zambianen de grens oversteken. Onze favoriete drank (Amarula, een soort Irisch cream met Afrikaanse vruchten) is hier 50 % goedkoper. Reden genoeg om 2 flessen mee te smokkelen in onze rugzak.
Er heerst een zekere welvaart in dit land en eigenaardig genoeg is de bevolking wat afstandelijker en niet zo hartelijk.
‘Our construction friend’ bezorgde ons dan ook een lift terug tot in Livingstone.
’s Avonds trokken we naar Rosa’s house en namen uitgebreid afscheid .
We gaven haar onze lakens(de familie slaapt op een matras en dekt zich enkel met een deken) en onze opwindbare zaklamp.
Er heerst een zekere welvaart in dit land en eigenaardig genoeg is de bevolking wat afstandelijker en niet zo hartelijk.
‘Our construction friend’ bezorgde ons dan ook een lift terug tot in Livingstone.
’s Avonds trokken we naar Rosa’s house en namen uitgebreid afscheid .
We gaven haar onze lakens(de familie slaapt op een matras en dekt zich enkel met een deken) en onze opwindbare zaklamp.
Dagboek: 18/07
We vertrokken om 8 uur per taxi richting Botswana.
Na ongeveer 50 km rijden bereikten we de Zambezi(zij vormt de grens tussen Zambia en
Botswana). Paspoort en borderpass controle en dan per veer overzetten.
Het was een drukte van jewelste; auto’s, trucs(1 per keer),voetgangers, zware pakken, alles kon mee.
Eenmaal de overkant bereikt passeerden we weer een controle.(heel veel papierwerk).
We namen de taxi naar de dichtstbijzijnde stad (Kasana) en vonden een vrij eenvoudige lodge.
In de namiddag bezochten we het Chobe-park. In het safari-park konden we nijlpaarden, olifanten, apen, giraffen, antilopen en wroetzwijnen bewonderen.
Na een halfuur rondrijden in het hoge gras vond onze zeer ervaren gids uiteindelijk de leeuwen. Vermits het namiddag was (dus heet) sliepen onze vrienden en konden we tot op drie meter afstand naderen. Wat een vondst : 2 moeders met 6 welpen en vader leeuw (met opgeheven poten) die sliep natuurlijk !
Na ongeveer 50 km rijden bereikten we de Zambezi(zij vormt de grens tussen Zambia en
Botswana). Paspoort en borderpass controle en dan per veer overzetten.
Het was een drukte van jewelste; auto’s, trucs(1 per keer),voetgangers, zware pakken, alles kon mee.
Eenmaal de overkant bereikt passeerden we weer een controle.(heel veel papierwerk).
We namen de taxi naar de dichtstbijzijnde stad (Kasana) en vonden een vrij eenvoudige lodge.
In de namiddag bezochten we het Chobe-park. In het safari-park konden we nijlpaarden, olifanten, apen, giraffen, antilopen en wroetzwijnen bewonderen.
Na een halfuur rondrijden in het hoge gras vond onze zeer ervaren gids uiteindelijk de leeuwen. Vermits het namiddag was (dus heet) sliepen onze vrienden en konden we tot op drie meter afstand naderen. Wat een vondst : 2 moeders met 6 welpen en vader leeuw (met opgeheven poten) die sliep natuurlijk !
Dagboek: 17/07
Even op adem komen in ons verblijf
We probeerden ons verslag op internet te krijgen.
en ja hoor na 2 uur lukte het ons !
We probeerden ons verslag op internet te krijgen.
en ja hoor na 2 uur lukte het ons !
Abonneren op:
Posts (Atom)