Om 6.30 u uit de veren, want vandaag trekken we naar Livingstone(400 km verder). Vanaf 7.30 u wachtten we op de bus,maar om 8.15 u was er nog geen bus te bespeuren. We ruilden ons ticket in tegen betaling en reden samen met een Indische missiezuster in een nieuwe Toyota-jeep naar Livingstnone. Rond 13 u arriveerden we aldaar en Rosa(de zus van de directeur van het weeshuis) bracht ons naar de Jollyboys(een soort jeugdherberg). Dit huis lijkt op een lodge, heeft een zwembad alleen slaap je hier met zijn achten in een grote kamer.
Om 19 u kwam Rosa ons ophalen en we wandelden ongeveer 2 km tot bij haar thuis. Zij is een alleenstaande moeder(haar dronken man vertrok met de noorderzon)
met vier kinderen. Ze probeert de eindjes aan elkaar te knopen door wat aardappelen en andere groenten te verkopen. Haar oudste zoon Marc(14 jaar) zit op de secondary school of the gouvernement. De drie andere kinderen(10,8 en 6) in de lagere school. Rosa liep met ons door donkere steegjes naar haar huisje. We konden onze ogen niet geloven! EEN kamer van drie op vier om te eten, te slapen en te leven. Ze vertelde ons dat zij samen met haar twee dochters in 1 bed sliep en haar zonen sliepen op de grond. We kregen als het ware een koude douche over ons heen! Nadien escorteerde ze ons naar huis. Dagelijks voldoende eten hebben en de kinderen naar school laten gaan waren haar prioriteiten.. Nu begrepen we des te beter waarom ze zo gelukkig was toen we haar een soft-drink aanboden!!
Lieve en ik praatten nog lang na over dit bezoek en beslisten om haar wat geld te geven als startkapitaal voor haar handeltje.
Wat een sterke vrouw! Haar kracht, glimlach, optimisme en ‘never giving up feeling’ zal ons steeds bijblijven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten